Bardzo często na widok jelenia pierwsza myśl to : „Jakie on ma piękne rogi!”. Tak się jednak składa, to co nosi on dumnie na głowie to nie rogi, a poroże.

     Poroże to wytwór kostny, który wyrasta u samców takich gatunków jak: łoś, jeleń, daniel, sarna. Podobnie jak kości jest twarde i pełne w środku. Co roku jest zrzucane i od nowa nakładane.  Charakteryzuje się dużą zmiennością kształtu, zwykle im osobnik starszy, tym bardziej rozgałęzione. U starszych osobników stopniowo ulega redukcji. Początkowo świeżo nałożone poroże pokryte jest skórą (scypułem), która jest silnie unaczyniona i owłosiona. Po zakończeniu wzrostu poroża, scypuł zamiera i jest przez zwierzę wycierany o drzewa, krzewy, ziemię (tzw. czemchanie). Przez to choć początkowo białe, zmienia kolor na brązowy. Poroże to oręż samca, które służy mu do obrony i walki o samice podczas okresu godowego. Po jego zakończeniu odpada ono samo lub pod wpływem uderzeń. Zwykle starsze osobniki zrzucają poroże wcześniej niż młodsze. U jeleni dzieje się to zwykle od lutego do kwietnia, u łosia od października do marca, u daniela od kwietnia do maja, a u sarny w październiku i listopadzie.

     Poroże wykorzystuje się m. in. do wyrobu mebli, narządzi, ozdób, żyrandoli i modnych ostatnio gryzaków dla psów. Dlatego też w okresie przedwiośnia w lesie można spotkać wielu poszukiwaczy zrzutów. Zabierać ze sobą możemy tylko poroża bez czaszek znalezione na terenie zarządzanym przez Lasy Państwowe. Nie wolno zabierać poroża z terenu rezerwatu lub parku narodowego. Poroże daniela i łosia to łopaty, jelenia tyki lub wieniec, a sarny to parostki.

     Rogi to wytwór skóry właściwej, są puste w środku i rosną przez całe życie zwierzęcia. Nie rozgałęziają się, nie odpadają i nie odrastają. Co więcej rogi mogą mieć zarówno samce jak i samice takich gatunków jak: żubr, krowa, muflon, kozica, koza.